𖢧𖦪𖠢𖢑𖥕ꛚ𖥕.𖡮ꛚ

Steven J. Morse (ur. 28 lipca 1954 roku w Hamilton, w stanie Ohio[1]) – amerykański gitarzysta rockowy, najbardziej znany jako członek grupy Deep Purple, do której dołączył w 1994 i zagrał na albumach Purpendicular, Abandon, Bananas, Rapture of the Deep, Now What?!, Infinite oraz Whoosh!. W latach 1986-1989 był członkiem zespołu Kansas, z którym nagrał albumy Power, In the Spirit of Things, a także wydany w 1998 roku koncertowy album King Biscuit Flower Hour Presents Kansas.

Gościnnie pojawił się również na koncertowej płycie zespołu Lynyrd Skynyrd wydanej w 1987 roku pod tytułem Southern by the Grace of God. Wcześniej grał w założonym przez siebie zespole Dixie Grit, przemianowanym na Dixie Dregs, a potem The Dregs[4]. Będąc osobą leworęczną, gra na zwykłych gitarach tak jak praworęczna. Jego styl gry określany jest jako: rock, blues, jazz i country/bluegrass.

Od 2012 roku występuje także w formacji Flying Colors

W 2022 Steve Morse opuścił zespół Deep Purple. Pod koniec marca zmuszony był tymczasowo zrezygnować z koncertowania z powodu problemów zdrowotnych żony, u której zdiagnozowano raka. 23 lipca 2022 Morse wydał oświadczenie o swoim odejściu z zespołu.

Wczesne życie i edukacja Steve Morse urodził się w Hamilton w stanie Ohio. Jego rodzina wkrótce przeniosła się do Tennessee, a następnie do Ypsilanti w stanie Michigan, gdzie Morse spędził dzieciństwo. Chociaż Morse znał grę na fortepianie i klarnecie, ostatecznie został gitarzystą.

Morse przez krótki czas współpracował ze swoim starszym bratem Dave'em w zespole Plague, dopóki rodzina nie przeniosła się do Augusty w stanie Georgia. Pod koniec lat 60. grał w zespole Three ze swoim starszym bratem i kolegą z gimnazjum Williamem Geraldem (Jerrym) Wootenem, który grał na klawiszach. Cała trójka wystąpiła w lokalnym psychodelicznym klubie młodzieżowym Glass Onion, a także w Legion Halls i na uroczystościach kościelnych.

Podczas studiów w Academy of Richmond County Morse poznał basistę Andy'ego Westa i razem utworzyli Dixie Grit, do którego dołączył klawiszowiec Johnny Carr oraz gitarzysta i wokalista Frank Brittingham, a na perkusji Dave Morse. Ta krótkotrwała grupa grała materiał z takich grup jak Led Zeppelin i Cream. West i Morse nadal grali jako duet nazywany Dixie Dregs, aż do wyrzucenia Morse'a ze szkoły w 10. klasie za odmowę obcięcia włosów.

Steve ukończył 11. klasę w lokalnej szkole katolickiej i kwalifikował się do wcześniejszego zapisania się do college'u. Rozpoczął studia w szkole muzycznej Uniwersytetu w Miami.

W latach 70. Uniwersytet w Miami gościł wielu przyszłych wpływowych muzyków, w tym Bruce'a Hornsby'ego, Pata Metheny'ego i Jaco Pastoriusa. Andy West studiował także na Uniwersytecie w Miami i wraz z Morse’em, perkusistą Bartem Yarnoldem, klawiszowcem Frankiem Josephsem i skrzypkiem Allenem Sloanem współpracowali w projekcie laboratoryjnym zatytułowanym Rock Ensemble II. W 1975 roku grupa skompilowała nagranie wykorzystane w działaniach promocyjnych. Pierwotnie został wydany na winylu w 1976 r. i ponownie na płycie CD w 1997 r. jako „The Great Spectacular”.

Od końca 1987 do początku 1988 Morse pracował jako drugi pilot komercyjnych linii lotniczych. Od 1991 roku mieszka w Ocala na Florydzie, gdzie zajmuje się hodowlą siana.[5]

Dixie Dregs

Po ukończeniu przez Morse'a studiów na Uniwersytecie w Miami w 1975 roku on i West oficjalnie nazwali swoją grupę Dixie Dregs. Kolega, absolwent Uniwersytetu Miami, Rod Morgenstein, zastąpił kontuzjowanego Barta Yarnolda i zespół zaczął regularnie występować; z niektórymi własnymi kompozycjami, a także materiałem Johna McLaughlina i ulubieńcami południowego rocka. Coraz bardziej napięty harmonogram występów ostatecznie zwrócił uwagę rekruterów Capricorn Records, w tym menadżera Allman Brothers Band, Twiggsa Lyndona, i pod koniec 1976 roku grupa podpisała kontrakt z wytwórnią z południowego rocka.

Ich pierwsza płyta dla Capricorn, Free Fall, uczyniła Morse’a ważnym nowicjuszem w gatunku fusion i został doceniony zarówno za swoje umiejętności kompozytorskie (napisał wszystkie 11 utworów), jak i muzykalność. Chociaż otrzymał pozytywne recenzje jako kluczowy album w stylu jazz fusion, sprzedawał się słabo.

What If zostało wydane w 1978 roku. Twórcy albumu opierali się bardziej na współpracy, a brzmienie zespołu wyewoluowało w coś więcej niż to, co wówczas było ściśle uważane za fusion. Elementy południowego rocka, klasyki, folku i country zostały połączone, tworząc spójną i słuchalną muzykę. Choć wspierana trasą koncertową, sprzedaż płyt pozostała na stałym poziomie, ale Morse i zespół otrzymali zaproszenie do występu na Montreux Jazz Festival 23 lipca 1978. Cztery piosenki z nagranego występu zostały wydane w następnym roku w Night of the Living Dregs. Capricorn zbankrutował pod koniec 1979 roku, a Dixie Dregs pozostały bez wytwórni.

Arista Records podpisała kontrakt z zespołem w 1979 roku na nagranie trzech albumów. Kontrolę nad produkcją powierzono Morse'owi, a Dregs of the Earth został wydany w maju 1980 roku. Wszystkie osiem utworów zostało napisanych przez Morse'a, a album zajął 27. miejsce na liście albumów jazzowych Billboard.

Arista był coraz bardziej zaniepokojony sprzedażą albumów Dixie Dregs i naciskał na zespół, aby zmienił nazwę na po prostu The Dregs, próbując zwiększyć widoczność zespołu w oczach opinii publicznej. Unsung Heroes zawierało siedem nowych kompozycji Morse'a oraz skróconą zmianę aranżacji Cruise Control na początku 1981 roku, ale zmiana nazwy niewiele pomogła w rozwianiu zmartwień Aristy. The Dregs poczuli się zmuszeni przez kierownictwo wytwórni do dodania tekstów do kolejnego wydawnictwa, odpowiednio zatytułowanego Industry Standard.

Kompozycje Morse'a w Industry Standard zaczęły brzmieć bardziej jak jego ewoluująca twórczość solowa niż kolaboracje Dregsa, a album spotkał się z uznaniem krytyków i publiczności. Standard branżowy został przegłosowany